‘Mag-ie wat zachter?’, vroeg mijn vriendin, toen ik naast haar met een doodse blik door Instagram Reels aan het scrollen was. Ik kon een zucht niet onderdrukken, maar deed het volume omlaag. Mijn vriendin is tijdens haar hardlooprondje in botsing gekomen met een fietser. Ze viel met haar hoofd op straat. Godzijdank is het relatief goed afgelopen en heeft ze enkel een hersenschudding. Nadat ik opgelucht had geconstateerd dat het redelijk meeviel, moest ik me extreem inhouden om niet woest te worden. Omdat ze met noise-cancelling oordopjes op aan het rennen was. In mij borrelden uitspraken op als: ‘Dat is ook niet handig, hè?’ Uit ongerustheid, natuurlijk. Ik herken dat van mijn vader. Als ik vroeger na een valpartij met opengeschaafde knibbels thuiskwam, was het eerst ‘Godverredomme’, en daarna pas een kus op de pijnlijke plek. Maar goed, nu woon ik dus opeens samen met iemand die geen prikkels mag hebben. Voor wie alles te veel is, die zich ziekmeldt op werk omdat ze zich ‘appelig’ voelt. Voortdurend moet ik mezelf eraan herinneren dat het heel naar is voor mijn vriendin en dat ze er niets aan kan doen. Maar ik word wel op de proef gesteld. ‘Kun je het gordijn een beetje dichtdoen, het licht is te fel.’ ‘Nee, het lijkt me niet handig als je voetbalvrienden langskomen.’ Er mag geen muziek op, ik mag niet te druk doen en waar ze zich normaal gesproken zelf prima vermaakt, moet ik dat nu ineens verzorgen. Als een soort hofnarretje. Ik moet gespreksonderwerpen bedenken die niet overprikkelend zijn, maar wel onderhoudend genoeg. Onderwerpen als: dat ik de gang nog moet verven en de verhuisdozen op zolder leeghalen. Om haar aan het lachen te maken moet ik soms een dansje doen, maar ze mag niet te hard lachen, want dan krijgt ze hoofdpijn. En ik, waarde lezer, ik doe alles voor haar herstel. Ik schik mij naar de situatie als de nederige kameleon die ik ben. Maar toen zei haar fysiotherapeut dat het herstel sneller zou gaan met een groentedieet. En aangezien ik nog steeds sterk neig naar het eetpatroon van een veertienjarige in de grote pauze, valt mij dat erg zwaar. Een groenteburger, en dan niet tussen een broodje, maar tussen twee slablaadjes… Kijk, het is allemaal heel zielig voor haar en zo, die hersenschudding, maar het echte slachtoffer ben ik. Steunbrieven kunnen naar de redactie. Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht.