Tapschrift is een avond vol kwetsbaarheid en creativiteit. Journalist Florien de Bruijn bezocht het open podium in de nijverheid, en werd geraakt, vermaakt en ontroerd. H et is een heldere woensdagavond als ik naar De Nijverheid loop. Hier vindt Tapschrift plaats: een open podium voor spoken word, verhalen, poëzie en andere vormen van verbale expressie. Het evenement reist langs verschillende steden, waaronder Utrecht. Ik ben hier om te luisteren naar sprekers die hun verhalen delen met publiek. Bij de ingang staat organisator Hendrik iedereen hartelijk te verwelkomen. Met een warme glimlach wijst hij bezoekers de weg en begeleidt hij sprekers naar een aparte ruimte, waar ze rustig de laatste voorbereidingen kunnen treffen. Wat maakt Tapschrift zo bijzonder volgens Hendrik? ‘Het is een toegankelijk open podium. Of je nu ervaren bent of vanavond voor het eerst je eigen teksten voordraagt, hier is ruimte voor iedereen. We vinden het belangrijk dat mensen een plek krijgen om hun werk te delen. Het draait hier om een open sfeer, zonder competitie. Niemand is beter dan de ander.’ Huiselijk Ik ben wat aan de vroege kant en ga met een drankje op het terras van De Nijverheid zitten. Deze culturele vrijhaven is een plek waar kunst en cultuur samenkomen in allerlei vormen – en dat is te zien. Dit is geen strakke, gelikte locatie, maar eerder een zorgvuldig samengestelde artistieke chaos. Het terras oogt als een vergeten filmset uit een andere tijd. In een vitrine staat een oude televisie, omringd door lege bierflesjes. Naast me zie ik een miniatuurauto – ooit speelgoed, nu decorstuk. Geen enkele tafel of stoel lijkt op de ander; het geheel is bij elkaar gescharreld in een kringloopwinkel. Juist daardoor voelt het creatief, levendig en verrassend huiselijk. Een perfecte locatie voor een evenement als Tapschrift. Als ik mijn biertje op heb, loop ik naar binnen. Steeds meer mensen volgen: vrienden en familie van de sprekers, maar ook vaste bezoekers van De Nijverheid. Op een laag podiumpje liggen twee oude, gekleurde kleedjes met daarop een microfoon en piano. Plantjes maken het extra gezellig, alsof je in een woonkamer zit. Er staan stoelen opgesteld en ik neem plaats op de voorste rij. Hendrik stapt het podium op. Hij legt uit wat Tapschrift is: ‘Het langstlopende, laagdrempeligste open podium voor het gesproken woord.’ Er zullen twaalf sprekers optreden, elk vijf minuten. ‘En ja,’ grapt hij, ‘ik houd echt een timer bij.’ De eerste spreker is een jonge man die zelfverzekerd achter de microfoon plaatsneemt. Je ziet meteen dat hij ervaring heeft. In zijn tekst, getiteld Vogelvrij, speelt hij met woorden en zinnen waar hij één lang, ritmisch gedicht van heeft gemaakt. foto: Lisanne Lentink Kleine schatten Er volgen meerdere sprekers. De één draagt een lange, bedachtzame tekst voor, de ander komt met korte, vlijmscherpe gedichtjes. Een derde zingt zijn verhaal in maar liefst achttien coupletten. Een jonge vrouw brengt een tekst over haar ‘doosie’: een doosje waarin ze al haar herinneringen en snuisterijen bewaart. Haar verhaal is persoonlijk en gelaagd. Ik herken mezelf erin; ik heb ook zo’n doosje vol kleine ‘schatten’ uit mijn jeugd. In de pauze loop ik naar haar toe. Ze vertelt: ‘In mijn teksten probeer ik altijd dicht bij mezelf te blijven; ik schrijf over dingen uit mijn eigen leven. Dit is mijn eerste keer op dit podium, maar ik vind het supertof.’ Ik zie hier en daar iemand een traan wegvegen Ook na de pauze lopen de voordrachten flink uiteen. Bij scherpe of absurde verhalen barst de zaal uit in lachen, even later wordt het weer muisstil bij een emotioneel stuk. Een vrouw, zichtbaar ontspannen, zingt een zelfgeschreven nummer en begeleidt zichzelf op de piano. Het gaat over spachtelputz. ‘dat korrelige muurwerk waar ik altijd mijn handen aan openhaal’. Het nummer is duister, bijna theatraal, maar door haar tekst en expressie wordt het ontzettend grappig. Ik moet hard lachen; het is zo’n onverwachte invalshoek. Stiltes & twijfels Een verlegen vrouw leest stukken voor uit haar dagboek, soms in het Engels. Haar teksten gaan over liefde, verwarring en verdriet. Ze zijn kwetsbaar en intiem, waardoor je helemaal wordt toegelaten tot haar binnenwereld. Ik zie hier en daar mensen een traan wegvegen. Het publiek klapt enthousiast voor elke spreker: voor ieders verhaal, ieders vorm, ieders stem. Na afloop zit iedereen weer gezellig te kletsen en worden er meer drankjes besteld. ‘Het voelt hier zo veilig en open,’ vertelt een bezoekster me. ‘Iedereen doet het op zijn eigen manier en dat zorgt voor een heel gevarieerde avond die boeiend blijft.’ Ik snap precies wat ze bedoelt. Tapschrift gaat niet over perfectie, maar over mensen die gewoon zichzelf zijn – met hun woorden, stiltes, twijfels en grappen. Locatie De Nijverheid In het Werkspoorkwartier vind je De Nijverheid, een culturele vrijhaven waar kunstenaars, ontwerpers en andere creatieve makers hun ideeën vormgeven en kunnen exposeren. Bekijk locatie