Over de bergen

Een zeer oude vrouw staat op de Himalaya. Is het echt de Himalaya, of is het in haar hoofd? Ze is verdwaald. Ze probeert zich, al pratend, een weg te banen door het landschap. Op de tast, zoekend naar woorden, beelden en herinneringen. Een existentieel gevoel van verdwaald zijn, zoeken naar houvast, in God, liefde, herinneringen en leverworst.

Terugkijkend naar het verleden zoekt ze haar weg naar de toekomst. Ze is verdwaald. Het geeft niks: ze houdt van lopen. Ze weet dat ze dwaalt, ze weet dat er een einde nadert, ze weet dat haar ‘geheugenpaleis’ afbrokkelt, maar haar optimisme, haar humor en haar grenzeloze vertrouwen houden haar op de been. 

De voorstelling Over de bergen zingt de lof van het ongewisse. Van het angstaanjagende, vreugdevolle, duizelingwekkende verdwalen. Een uitnodiging aan de toeschouwer om zich mee te laten voeren op een reis langs grillige wegen, inefficiënt en onvoorspelbaar. Er is geen gps. Het is zeer de vraag of er een bestemming is.