Een spraytan. Mijn vriendin was een keer zo’n cabine ingegaan om net even een tikkie te krijgen voor een feest waar ze goed voor de dag wilde komen. Dat was haar ‘best goed’ bevallen. Zelf zie ik er van begin winter tot medio voorjaar altijd uit als een witte pierlala en ik wilde er wel eens wat gezonder bijlopen. Dus bezocht ik een spraytanstudio in de VS, waar mijn vrienden en ik waren voor de opnames van een nieuwe serie. De mevrouw achter de balie, die er zelf uitzag als een vintage leren tas, adviseerde me een verfkleur. ‘What you need is dark honey.’ Ze vette mijn handpalmen in met crème, zodat die niet zouden meekleuren, en reikte me een haarnetje aan. Daarop stapte ik de cabine in. Op de grond stonden voetafdrukken waar je jezelf op moest placeren. ‘Welcome! Please put your feet on the numbers two and four.’ Er volgde een besproeiing als met een plantenspuit – best een aangenaam gevoel. Minder aangenaam was de chemische lucht die daarbij vrijkwam. Na de vierde instructie (‘Please turn around’) deed ik heel even mijn ogen open. Meteen kreeg ik spraytan in mijn oog, die ik probeerde weg te wrijven met mijn handen vol crème. Hoestend van de chemische lucht kwam ik naar buiten strompelen, met een tranend, dichtgeknepen oog dat net een andere kleur had dan de rest van mijn gezicht. Toch was de eerste aanblik in de spiegel prima. Zo bevestigde ook de Amerikaanse leren tas: ‘You look fine, darling.’ Wat ik niet wist, is dat het zes uur duurt voor de spraytan op maximale kleur is. Het werd steeds rampzaliger. Het eindresultaat hing een beetje tussen een wortel en het nephouten interieur van een auto waar nog een ingebouwde asbak in zit. Ik zag eruit uit als de president van het land waarin ik mij bevond. Mijn vrienden huilden van het lachen. Een week lang voelde ik me ellendig. Voortdurend was ik me bewust van de aanblik van mijn graveltennisbaanhoofd. Ter compensatie lachte ik extra vriendelijk bij elke interactie, maar dat bleek mij alleen maar enger te maken. Behalve voor de mensen met MAGA-petjes op. En daar wilde ik nu juist niet bij horen. Ik leerde in elk geval weer een gore clichématige les: je bent mooi zoals je bent. *kots Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht.