Eens in de zoveel tijd ga ik wat nieuwe kleding shoppen met mijn vriendin. Deze keer had ik iets in mijn hoofd. Hoe het daar terechtkwam, weet ik niet precies. Het was een gevoel, een sterk verlangen. Ik wilde het: een donkerbruine trui of polo.
De eerste winkel die we inliepen, was de Urban Outfitters op de Oudegracht. Daar gebeurde iets bijzonders – voor het eerst in mijn leven snapte ik de mode niet. Alles wat ik zag liggen vond ik afschuwelijk. Beige, oranje, donkergroen, lelijke prints, rafelige truien, verwassen, vaal. Wie gaat er nou 85 euro betalen voor een zwerver-sweater? Ik haal nog liever iets uit de gevonden voorwerpenbak op de basisschool. Het deed mij denken aan winkelen met mijn moeder, vroeger. Dat ik dan iets uitzocht, uit het pashokje stapte en dat zij zei: ‘Nee, dit begrijp ik niet zo goed, geloof ik.’ Ik was mijn moeder geworden!
Daar zag ik mijn vriendin, in een zandkleurige rok en een bruine trui
Om mijn missie te laten slagen, reisden we af naar COS in Amsterdam. De bruine polotrui van brushed wool en ik keken elkaar aan. ‘Ben je daar eindelijk?’, zei de trui. Hij kostte 89 euro, maar ik wist al meteen wanneer ik ‘m zou aantrekken: naar de kookboekpresentatie van mijn goede vrind Tobias Camman. Haartjes in de kam, zandkleurige oversized broek van de Uniqlo, loafers met rode sokken erin en dan deze bruine trui. Ik wist zeker dat ik de blits zou maken – en ja, ik klink nu als een boomer.
De eerste persoon die ik op de bewuste avond gedag zei, droeg ook een bruine trui. Verderop zag ik iemand anders met trui staan, niet bruin, maar wel van brushed wool. Daarnaast stond een man met dezelfde loafers als ik, en twee meter verder iemand met een oversized Uniqlo-broek. En toen zag ik mijn vriendin, die apart van mij naar de kookboekpresentatie was gekomen. Ze droeg een zandkleurige rok en een bruine trui.
Op de terugweg in de auto bekende ik haar dat ik teleurgesteld was in mijn eigen kledingstijl. Dat ik minder ‘eigen’ ben dan ik hoopte, en dezelfde dingen mooi vind als zoveel anderen. Waarschijnlijk heb ik onbewust mensen in bruine truien zien lopen en dat meegenomen in het moodboard in mijn hoofd. Zo werkt mode, het dwingt ons in dezelfde vormen, maten en kleuren te lopen. Binnenkort popt er vast een rafelige vale trui van verwassen stof op in mijn hoofd. En wil ik die opeens hebben.
Daan Boom is programmamaker, presentator en muzikant. Hij woont in Utrecht.
