Hoe ziet de stad eruit in tijden van corona? Fotograaf Annelien Nijland legt het dagelijkse anderhalvemeter-leven vast. Deel 5: Trouwen met afstand. foto: Annelien NijlandOp hun vakantie in Zuid-Korea, tijdens een levensgevaarlijk hike, ging Arthur voor haar op zijn knie. Ze waren net een gapende afgrond gepasseerd, toen hij het doosje met de ring tevoorschijn haalde. Nog nastuiterend van de adrenaline zei Meriam meteen ‘ja’. Tien jaar geleden op 21 april sloeg de vlam in de pan, bij een Utrechtse studentenvereniging. Nu wilden ze op die datum hun liefde bezegelen – met een eenvoudig huwelijk, een familiediner en een feest. Corona gooide roet in het eten. Het diner en feest bliezen ze af, en de toch al sobere ceremonie werd tot het minimum uitgekleed. Geen ouders, geen vrienden en elk één getuige op gepaste afstand. Meer was niet toegestaan. foto: Annelien Nijland Het deed wel pijn, trouwen zonder ouders, want als het goed is, doe je dat maar eens in je leven. Maar er was troost in de vorm van moderne technologie: via Zoom kon de familie toch het jawoord bijwonen en de ringen van dichtbij bewonderen. En bij de romantiek van het moment zou je het hele coronacircus bijna even helemaal vergeten. Schutglas, waarschuwingsbriefjes, 1,5 meter? Hier was vooral love in the air. Niet alleen de bruid pinkte een traantje weg, ook haar getuige zat onbeschaamd te snikken. foto: Annelien Nijland foto: Annelien Nijland Bij thuiskomst bleek het huis versierd en waren er stapels brieven en pakjes. Met champagne en taart werd er nagepraat en zo bouwden ze toch nog een feestje. Nu zijn ze man en vrouw, Meriam en Arthur, en kunnen ze terugkijken op een bijzonder huwelijk. Dat hun leven samen zonder afstand moge zijn! Gepubliceerd op 25 april 2020