Hou me vast…; een herkenbaar verhaal over familiebanden

Het stuk Hou me vast… gaat over de laatste week van het leven van Daan van Duin. En de bezoekjes van zijn kinderen die vanuit hun perspectief het verhaal over vader vertellen.

Marieke spiegelt die verhalen. Ze denkt aan het laatste gesprek dat ze met haar vader had, waarin hij zei dat zijn kinderen allemaal goed terechtgekomen zijn. Maar is het beeld dat pa van zijn verleden heeft hetzelfde als dat van zijn kinderen? Ongemerkt worden de verschillen tussen al die verhalen steeds groter.

Marieke, eigenlijk zeker over het verleden, begint overal aan twijfelen: waren het in de oorlog nu Engelsen die ondergedoken waren bij hen thuis of een Duitse deserteur? Zijn Marieke en haar zus Ineke na de dood van haar moeder door hun broers opgevangen? Vreemd, want ze herinnert zich dat ze samen met vader pannenkoeken aten tussen de middag? Was vader alleen verzot op de twee jongste kinderen en had hij een hekel aan de oudsten?

De kinderen hebben gemeen dat ze de geborgenheid van hun eigen gezin koesteren. Compensatie voor het verleden? Er lijken wel zeven vaders geweest te zijn. Hoe duiden we ons verleden, hoe selecteert ons geheugen? Papa, Pa, Vader, die Ouwe, allemaal namen voor 1 mens…….

De familieband blijkt niet zo sterk: “Wij gaan fatsoenlijk met elkaar om.” We gaan altijd naar elkaars verjaardag. Gewoon traditie. Ieder heeft het verleden op zijn eigen wijze een plekje gegeven.

Een herkenbaar stuk met mooie personages: meekijken naar de laatste dagen van Vader van Duin, totdat zijn ogen voor altijd sluiten…