Utrecht staat vol met bijzondere gebouwen waar je regelmatig langsfietst, maar zeker niet alles van weet. Zoals Station Overvecht, lokaal postmodern hoogtepunt. tekst: Martine Bakker Al reizende ervaar je het leven vreemder, maar des te intenser? Vanaf Utrecht Centraal is het bij de volgende stop richting Amersfoort meteen raak. Dit station in Overvecht is misschien wel mijn lievelingsgeksteplek, of gekste lievelingsplek. Station Overvecht in 1970 (c) Het Utrechts Archief Ik zie lange traptreden die een vier meter diepe arena vormen, met aan de bovenrand een statige arcade van glimmende, zwarte tegels. En driehoekige vlakken, schuine pilaren en blauw-betegelde schijven die zomaar uit de trap en uit het spoortalud steken. In de arena staat een schots en scheef belijnde kiosk van blauwe en zwarte tegels, glas en zink, met bovenop een eigenwijs vlaggetje. Postmoderne architectuur is klassiek en kleurrijk, soms hightech, soms licht crazy (dan heet het ‘deconstructivisme’). Station Overvecht is het allemaal. Deze vrolijke chaos stamt uit 1995, toen het bestaande station op de schop ging omdat het spoor werd verbreed. Het ontwerp is van de naar architectenbegrippen piepjonge Caroline Laboyrie, die in 1988 was afgestudeerd en bij Articon werkte. Drie jaar eerder ontwierp ze een stationsgebouwtje voor de Helmondse buitenwijk ’t Hout. Ook hier een ronde vorm en veel kleuren, een postmodern boogje en glimmende materialen in strepen en stipjes. Rond die tijd verrees in Groningen het spraakmakende Groninger Museum, dat Laboyrie vast en zeker kon bekoren. Station Overvecht lijkt er, compleet met vlaggetje, wel een baby van. Station Overvecht in 2007 (c) V.M. Lansink Een mooi effect van Laboyries postmoderne ontwerp voor Station Overvecht valt juist níét meteen op: het daglicht dat door de breedte van de arena extra ver in de kleine voetgangerstunnel onder de sporen reikt. Dit was belangrijk omdat het tunneltje (tot de komst van de controlepoortjes) ook een wandelverbinding vormde tussen Overvecht en Tuinwijk. De poortjes verrezen en de loketten verdwenen, maar omdat daar een koffiebar voor in de plaats kwam, bleef de arena wel een publieke plek. Twee andere aanpassingen zijn de plantenbakken op de traptreden, die helaas afbreuk doen aan het grote gebaar van de ronding, en de lange glijbaan, die heel goed bij de speelse kiosk past. Bekijk alle artikelen onder de rubriek ‘Het Gebouw’ >