Muziek
Interview

'Ik wil geloven in een betere wereld'

Interview met Blaudzun

Hij scoorde hit na hit, stond in Carré, ontving lovende recensies in de VS en nu is zijn nieuwe plaat Latter Days uit. Hij mag dan onlangs vijftig zijn geworden, voorlopig is Johannes Sigmond, beter bekend als Blaudzun, nog niet uitgespeeld. ‘Ik moet mijn beste songs nog schrijven.’

‘Ik zou me geen tour zonder TivoliVredenburg kunnen voorstellen,’ vertelt Blaudzun in Café Het Gegeven Paard. Deze week nog haalde de Utrechtse zanger en componist herinneringen aan het poppodium op met schrijver Ronald Giphart, die ter ere van zijn vijftigste levensjaar een biografie over hem schrijft. En Blaudzun zit ook nu vol anekdotes. Bijvoorbeeld over hoe hij in 2014 zijn Promises Of No Man’s Land-tour begon in de oude Tivoli op de Oudegracht, die kort daarop voorgoed haar deuren sloot, en precies tien jaar geleden de tour eindigde in de Ronda. ‘De Oudegracht was een mooie intieme locatie. Maar ik heb ook veel zin om weer in de Ronda te staan.’

Waar dankt je nieuwe plaat Latter Days haar naam aan?
‘Het verwijst eigenlijk naar een liedje dat niet op de plaat staat. Het was nog niet af, maar het thema paste wel goed bij het album, want het gaat over de laatste dagen, dingen die op hun einde lopen. Dat kan van alles zijn: de aarde, ons bestaan of de manier waarop we met elkaar omgaan. Er zijn nu zoveel scheuren in de wereld, zowel op politiek als sociaal niveau. Er zit melancholie in de plaat, maar tegelijkertijd gaat het ook over dat een einde een start is van iets nieuws. Zo is Dreamers een lied over mensen die zich vervreemd voelen van de maatschappij en tegelijkertijd veerkrachtig blijven en dromen van een mooiere toekomst. Daar wil ik graag in geloven. Ik realiseer me ineens dat het best een positieve plaat is.’

Is bij jou ook het glas halfvol?
‘Nou, ik ben iemand die het best moeilijk vindt om de zin van het leven echt te zien, daar moet ik moeite voor blijven doen. Tien jaar geleden was het bij mij donker in die zoektocht en wist ik niet of ik er überhaupt nog zin had. Eén van mijn favoriete songs van dit album, Coma, gaat over die worsteling in mijzelf, over iemand die graag groots leeft en droomt en tegelijkertijd niet meer wakker wil worden. Nu zie ik in dat er genoeg mooie dingen zijn die het waard zijn om ’s ochtends voor op te staan. De liefde, lieve mensen om me heen, mooie muziek en kunst.’

‘Zingen is als ademen voor me, het maakt me het gelukkigst’

Gemiddeld breng je elke twee jaar een nieuw album uit. Waar haal jij al die inspiratie vandaan?
‘Ik heb altijd mijn voelsprieten uitstaan en kijk naar wat er speelt bij mijn vrienden en in de wereld. Aan inspiratie geen gebrek. Ik ben nu stiekem toch weer bezig met een bonustrack, . Dat gaat over dat je me knock-out kunt slaan, maar ik sta weer op. I’ll be on my feet any day.

Ik merk dat ik de laatste jaren activistischer word in mijn teksten. Zoals bij Wicked Ball, over alle narigheid die er speelt in de wereld zoals de verrechtsing van de politiek. Ik kan daarover niet mijn mond houden. Ook films en series inspireren me, net als de natuur ingaan, lekker met mijn racefiets. Soms ontstaan er dan ineens ideeën. Of tijdens een soundcheck. Dan moet ik meteen stoppen met wat ik aan het doen ben en het opschrijven of inzingen.’

Hoe vind je het dat Ronald Giphart momenteel aan een biografie over jou werkt?

‘Haha, belachelijk hè? Hij vindt me een bijzondere artiest, een buitenbeentje in de popmuziek omdat ik niet het geijkte pad heb bewandeld. Sinds een jaartje gaat hij overal mee naartoe en spreek ik hem wekelijks. Ik voelde me vereerd toen hij het vroeg, maar moest er wel een maand over nadenken. Waarom nu? Maar Ronald gaf me een extra push door te zeggen: ‘Je wordt vijftig, is het ook niet eens tijd om terug te kijken?’ Toen dacht ik: oké, let’s go. Het is een geautoriseerde biografie, er zal niets inkomen waar ik niet achter sta, maar ik ga in onze gesprekken wel all the way. Dat voelt kwetsbaar. Er zijn genoeg episodes in mijn leven die minder leuk waren: mijn opvoeding in de Pinkerstergemeente, vrienden en andere geliefden die zijn overleden en mijn scheiding. De rock- ‘n’-rollverhalen zitten er natuurlijk ook in.’

Sta je op je zeventigste nog op het podium?
‘Ik vind het leuk om afwisseling in mijn werk te hebben, zoals die shows met Scapino Ballet in Carré, maar ik heb ook soundstracks gemaakt voor een documentaire en een expositie van Sigmar Polke in het Cobra Museum. Dat is ook weer een inspiratiebron voor mijn popmuziek. Ik wil mezelf blijven uitdagen – het voelt alsof ik mijn beste songs nog moet schrijven. Ik kijk ook op naar oudere zangers en zangeressen als David Byrne, Nick Cave en Emmylou Harris. Hoe doen ze dat op die leeftijd? Het lijkt me geweldig als ik dit over vijfentwintig jaar nog kan doen. Zingen is als ademen voor me, het maakt me het gelukkigst. De mensen zijn dus nog lang niet van me af.’

Op 8 februari in TivoliVredenburg 

Locatie

TivoliVredenburg

In het centrum van Utrecht staat TivoliVredenburg: een uniek uitgaanscomplex dat gebouwd is voor alle soorten muziek en uitgaan.

Bekijk locatie
Mis niks!
Schrijf je in voor de nieuwsbrief! 👇

Meld je aan voor de Uitmail, Kidsmail of Festivalmail.

Aanmelden voor de nieuwsbrief